Fecr Suresi
- g
- t
- d
Fecr Suresi (Arapça: سورة الفجر, Surat'ul Fecr), Kur'an'ın 89. suresidir.[1] İniş sırasına göre 10. suredir. Sure 30 ayetten oluşur.[2]
Sure, ismini ilk ayetinde kendisi üzerine yemin edilen 'sabah aydınlığı, tan yerinin ağarması vakti' anlamına gelen 'fecr' kelimesinden almıştır.[3] Fecr Suresi'nin tamamı Mekke döneminde indirilmiştir.
Surede genel olarak Âd Kavmi, Semûd, İrem ve Fir'avun toplumları gibi eski kavimlere dair bâzı kıssalar, insanın kötülüğe yönelmesi, bunun sonuçları ve Âhiret anlatılmıştır.
Surenin meali
Bismillâhirrahmânirrahîm.
1 – Fecr hakkı için!
2 – O on gece hakkı için!
3 –Çift ve tek hakkı için!
4 – Akıp giden gece hakkı için ki: (Kıyamet gelecektir.)
5 – Nasıl, bunlarda aklı olan için yemin değeri vardır değil mi?
6-10 – Beldeler içinde benzeri yaratılmamış ve yüksek binalarla dolu İrem şehrinde oturan Âd halkına, Vâdideki kayaları oyup yontarak sağlam evler yapan Semud halkına Çadırlı ordugâhlar, piramitler sahibi Firavun’a, Rabbinin ne yaptığını görmedin mi?
11 – Bütün bunlar, bulundukları ülkelerde azdıkça azdılar.
12 – Oralarda fesat ve bozgun çıkarıp, nizamı altüst ettiler.
13 – Bu yüzden senin Rabbin de onların üstüne azap kamçıları yağdırdı.
14 – Çünkü Rabbin hep gözetlemededir.
15 – Rabbi, insanı denemek için ona değer verip, nimetlere gark edince o: “Rabbim hakkım olan ikramı yaptı.” der.
16 – Ama yine denemek için nasibini daraltınca O: “Rabbim beni zelil, perişan etti!” der.
17 – Hayır! (Siz Allah’tan hep ikramı devam ettirmesini istersiniz ama,) yetime değer vermezsiniz!
18 – Muhtaçları doyurmaya teşvik etmezsiniz.
19 – Mirasları helâl haram demeden ne gelse yersiniz.
20 – Mal mülk sevgisi ise bütün benliğinizi kaplamış!
21 – Hayır! Bu yaptıklarınız kesinlikle yanlış! Dünya sarsılıp parça parça döküldüğü zaman,
22 – Rabbinin emri gelip melekler de saf saf geldikleri zaman,
23 – Ve cehennemin getirildiği gün... İnsan işi anlar o gün! Ama anlamasının ne faydası var o gün!
24 – “Keşke sağlığımda bu hayatım için hazırlık yapsaydım!” der.
25 – İşte o gün O’nun ettiği azabı kimse edemez.
26 – O’nun vurduğu bağı kimse vuramaz.
27-30 – Ey gönül huzuruna ermiş ruh! Sen Rabbinden razı, O senden razı olarak dön Rabbine! Sen de katıl has kullarımın içine, gir cennetime!
